[O que nós sentimos] (in Galician)

O que nós sentimos

está para alén das árbores.

Nin a música nos salva nin a terra nos condena.

Non hai estrela que o escoite

nin fábula que o transmita.

Ningunha imaxe nos traduce.

Somos o coro sen a traxedia.

Somos a vida sen a morte. Non somos a morte.

Cando o sol sexa un círculo de lume.

Cando da nosa roupa non se desprendan fíos,

migas do noso prato, suor do noso esforzo.

Cando o universo comprenda

que conseguiremos detelo

como unha detonación suspende o aire.

Cando a nosa sombra se estenda sobre a terra

igual que un tranvía de chuvia no deserto.

Pertencemos ao mundo

como as dúas pezas que fan unha tesoura.

Pertencemos ao tempo

como unha ovella á man que a corta

até deixala espida.

Non somos a forza bruta nin as raíces.

Non somos nin a toupa nin o cóndor.

Somos o desamor, pero somos o sexo.

Somos a fame, pero somos o pan.

Non temos voz para que nola deades.

Non temos corpo para que o abracedes.

Ninguén rompeu os nosos soños

porque nunca soñamos.

Ninguén pisou a nosa vida

porque nunca tivemos chan.

Chamádeslle violencia á nosa paixón pola verdade.

Non hai ferida sen sangue, nin tempo sen historia.

Pero nós non batemos

na porta do mundo para entrar.

Nós batemos na porta do mundo

para que non durma.

María do Cebreiro

“O que nós sentimos” fue publicado en Os inocentes [The Innocents] (Editorial Galaxia, 2014).

Se puede leer y escuchar el poema traducido al inglés aquí.