Highway To Heaven (in Galician)
I.
Na autoestrada quedan marcas de curvas imposibles,
liñas vacilantes que acaban directas contra a mediana.
Cómo quedaría a miña beleza de espiga
tronzada e sangrante contra o cristal do parabrisas,
e cál sería o estado exacto dos meus peitos
que xa non caerían
nunca máis?
II.
Cápsula de só.
Entre isto e nada un minúsculo movemento.
Un descoido, unha parva regandixa de azar e o
sonrosado peso dos meus
ósos contra a
cuneta.
Unha volvoreta de frío atravesa o paso,
os meus ollos quedan prendidos do seu salto e
teño sorte.
Un dous, un dous, un
dous.
III.
Se neste preciso intre
cruzase polo meu carril o máis ínfimo malfado
e a miña moza fortuna saltase polos aires,
ninguén vería nada de
turbio ou sospeitoso
na rutilante beleza
do meu cadaver sobre o arcén.
IV.
A autoestrada de noite parece un videoxogo.
O negror máis opaco non me trabuca.
Coma unha intermitencia,
a miña xuventude unha liña de cocaína que ás veces
se torce.
Detrás da miña órbita excítanse os volantes.
E acelero tan rápido
como a este verso se lle vai a vida.
“Highway to Heaven” fue publicado en Profundidad de campo /Profundidade de campo [Depth of field] (Madrid: Visor, 2009).
Se puede leer y escuchar el poema en la versión española aquí, y traducido al inglés aquí.