Maria do Cebreiro

[Se todo é unha cuestión de compoñer] (in Galician)

Se todo é unha cuestión de compoñer,

comprendo agora o mundo e a súa creación.

Comprendo que se fixo de costas á ventá,

divididas as forzas entre os días e as noites,

como segue a facerse cando alguén pecha os ollos

ou roza a folla da moreira

e a mira mentres pensa no verán.

Igual que o sol ve o mundo

na xema dos seus dedos.

O libro pode falar consigo mesmo,

pode ser a lectura e chamarse “a lectura”,

pódese despregar na mente dos que o soñan.

Isto quere dicir que non hai nada feito

por máis que todo se fixese,

que queda todo aínda por facer.

No libro atopamos o consola

porque o seu ton é ardoroso.

Fala dos emigrantes, dos orfos, dos salvados.

Fala dos inimigos. Marca os límites. O primeiro,

a membrana que nos separa del:

unha améndoa de luz,

un corte de auga que baixa desde o ceo

para facer os números visibles.

Non elixe o baixo para falar do alto.

elixe o pequeno para explicar o grande.

Non se impacienta se á primeira non é entendido,

grava as voces no silencio

e o silencio dentro dos corazóns.

O que tento explicar é que a imaxinación

é un cacharro de lama tocado polo fogo.

En consecuencia é física,

unha substancia corporal

que afecta os nosos sentidos e os incendia,

que constrúe paisaxes e as desterra,

como a area que avanza

para comer o mar. A todo isto non me leva a razón.

Foi o xeito no que todo se unía nos seus ollos,

un disparo de auga,

un carreiro de lume para os barcos.

Os anxos precisaban ser nomeados

e por iso chegaron os homes.

As mulleres precisaban ser nomeadas e por iso

chegaron as estrelas.

Dalgún xeito, escribimos para que o libro nos fale.

Pero eu dígovos: tentade non explicarvos,

deixade de interromper a quen non vos escoita.

Eles non marcharán e vosoutras tampouco.

Sexa cal sexa a vosa condición,

tan desaconsellable é ignorala como doerse.

Hai que deixar que a casa arda

para poder erguer as paredes da casa.

Para dicirlle adeus ao pai, hai que salvar o pai.

Non sei o que atopamos naquel azul do cadro,

un azul tan profano que agora nos avergoña

(no fondo, era tan pouco o que eu sabía).

O caso é que marchei e regresamos.

Non atopei as palabras, senón o amor,

e daquela entendín o que nunca entendera,

o que buscaba con paixón,

desde as uñas dos pés até os cabelos,

cos filamentos do corpo tendidos cara ao aire,

con todo o que segue a crecer despois da morte.

Pode soar estraño para quen non o comprende.

É estraño para obrigarnos á súa comprensión

A todo isto chamámoslle o ceo. Existe.

Pensa na flor dentro da man despois do soño,

no canto do paxaro en Armenteira.

Dentro nosa, así o mundo esboroe

como agora esboroa.

Así sexamos ruínas e ruínas das ruínas.

No tempo da escoita é posible quedar salvos.

 

 


María Do Cebreiro
“Se todo é unha cuestión de compoñer,” fue publicado en Os inocentes [The Innocents] (Editorial Galaxia, 2014).

 

Se puede leer y escuchar el poema traducido al inglés aquí.